A folga de telégrafos e teléfonos do 1919, tanto dos funcionarios coma dos traballadores da Compañía Peninsular de Teléfonos; así como o custe dos materiais (motivado pola guerra), as peticións das auxiliares femeninas e a presión das compañías, levaron ao goberno a decretar un aumento das tarifas dun 25% (real orde de 30 de xuño de 1920)
As queixas en Ourense
O caso máis salientable sería en Ourense, onde un grupo crítico (liderado por Francisco José Rionegro) co concesionario de teléfonos, que aplicara unha tasa de xeito irregular un ano antes, vería nesta nova suba o ingrediente necesario para crear un conflito de certo calado.
O conflito dos timbres en Ourense (1919): https://telefoniagalicia.blogspot.com/2023/03/o-conflito-dos-timbres-no-urbano-de.html
A comisión de abonados visita os xornais da cidade, quedando constancia nas crónicas de La Región, onde trasladan o seu malestar co concesionario por non ter accesibles os locutorios telefónicos, non repartir as listaxes de abonados, non instalar teléfonos fora do nucleo urbano ou non atender peticións de novas altas. Comentan que cursarán a baixa no servizo, sendo o documento firmado por 134 abonados (que era unha maioría, xa que o total sería duns 220), incluindo a Sociedade Artística, Club Orensano, Correos, Hotel Barcelonesa e outras entidades de certa importancial.
O concesionario Manuel Corbal decide marchar da cidade cara Pontevedra, onde tiña o seu domicilio habitual. Ademais, impide que os traballadores recollan queixa algunha. A actitude de Manuel Corbal é calificada en La Ragión como propia de "picapleitos rural ou procurador de silveiras" i estar orientado a explotar aos ourensáns.
Manuel Corbal contesta á solicitude comentando que a norma sae publicada na Gaceta de Madrid de 2 de xullo e que no resto de España non presentou queixa de ningún tipo e aproveita para mofarse dos firmantes "a súa vida parece fondamente perturbada por pequeñeces". Unha nova carta da comisión abonda na vontade da facer unha baixa masiva ou, no seu defecto, limitarse a pagar os prezos previos. Ten resposta tres semanas maís tarde polo concesionario, que apunta a persecución que está a sofrir e a vontade de botar a súa empresa como o concesionario, nunha sucia manobra.
Neste caso, a diferencia do caso dos timbres, resultaría ser obligado cumprimento a suba dos prezos. A cruce de cartas extendeuse durante 3 meses ata chegar a un acordo. O 10 de outubro de 1920 a comisión convoca aos afectados na Camara de Comercio, que néganse a devolver os aparellos telefónicos sen unha petición xudicial e planificar unha reunión co gobernador civil. Tras esta reunión, fan unha con concesionario reclamando a extensión da rede ata 3km, dous locutorios (estación de tren e centro), listaxes de abonados antes de proceder ao incremento das tarifas, que non é aceptada polo concesionario, ao igual que mostrar as contas de servizo. Ante o resultado da reunión, a comisión presenta unha denuncia ao xefe de telégrafos.
O caso da estación de tren xa viña de 1919 cando un pequeno accidente na estación sacaría o debate da necesidade de dispor deste servizo.
O acordo final daríase público o 31 de outubro de 1920, onde a empresa comprométese a crear un locutorio público no centro da poboación (na Praza Maior, de ser posible) e outro na estación do tren; que no prazo dun ano extenderá a rede ata 3 km; e ao reparto de listas de abonados. De non cumprir estas condicións a empresa devolvería as cotas adicionais cobradas.
O locutorio na sede da central ábrese o 27 de novembro de 1920, mentres que na estación sería en xullo de 1921. A presión social tamén levaría a recibir unha visita do inspector de traballo, que deixa un resumo na prensa local.
En xaneiro de 1923 Manuel Corbal solicita a instalación dun novo locutorio na propia casa de concello, que recibe autorización.
En menor medida tamén no Ferrol creouse certo conflito xa que a Cámara de Comercio convocou unha reunión cos abonados, pero non trascenderon os resultados da mesma.
Tamén a comunicación do aumento en Santiago deu lugar a que o xornal El Eco de Santiago xulgara como "instalación deplorable, con mal material, postes endebles e distribución de fíos irracional" con problemas de interfonía, cortes, problemas no conexión co interurbano, etc.
Para saber máis:
- La Región diario independiente, de intereses generales, de noticias y avisos Ano X Número 2859 - 10 de agosto de 1919; Ano XI Número 3146 - 3 de agosto de 1920; Ano XI Número 3147 - 4 de agosto de 1920; Ano XI Número 3150 - 7 de agosto de 1920; Ano XI Número 3151 - 8 de agosto de 1920; Ano XI Número 3166 - 26 de agosto de 1920; Ano XI Número 3171 - 1 de setembro de 1920; Ano XI Número 3173 - 3 de setembro de 1920; Ano XI Número 3176 - 7 de setembro de 1920; Ano XI Número 3178 - 8 de setembro de 1920; Ano XI Número 3198 - 3 de outubro de 1920; Ano XI Número 3203 - 9 de outubro de 1920; Ano XI Número 3204 - 10 de outubro de 1920; Ano XI Número 3205 - 12 de outubro de 1920; Ano XI Número 3206 - 13 de outubro de 1920; Ano XI Número 3208 - 15 de outubro de 1920; Ano XI Número 3212 - 30 de outubro de 1920; Ano XI Número 3213 - 31 de outubro de 1920; Ano XI Número 3236 - 28 de novembro de 1920; Ano XII Número 3349 - 16 de abril de 1921; Ano XII Número 3437 - 30 de xullo de 1921; Ano XIV Número 3824 - 10 de xaneiro de 1923
- El Correo gallego diario político de la mañana Ano XLIII Número 15329 - 28 de agosto de 1920; Ano XLIII Número 15335 - 5 de setembro de 1920
- Boletín Oficial de la Provincia de Lugo Número 219 - 20 de setembro de 1920
- El Progreso diario liberal Año XIII Número 3954 - 26 de outubro de 1920
- El Eco de Santiago diario independiente Ano XXV Número 10163 - 13 de xullo de 1920; Ano XXV Número 10166 - 16 de xullo de 1920
- La Zarpa diario de los agrarios gallegos Ano I Núm. 4 - 30 Xullo 1921
- El Diario de Pontevedra periódico liberal Ano XXXVIII Número 11193 - 14 de xullo de 1921
- Faro de Vigo. 14 de xullo de 1921
Ningún comentario:
Publicar un comentario