Saltar ao contido principal

O conflito dos timbres no urbano de Ourense (1919)

Os médicos do 'Hospitalillo' de Ourense Francisco Jose Rionegro Díaz, Manuel Bouzo Fernández e Ubaldo Álvarez Ruiz remiten unha carta ao director do xornal La Región. o 30 de xuño de 1919. Nesta carta quéixanse de que dende que se aprobou a Lei do Timbre (publicada o 10 de marzo de 1919 na Gaceta de Madrid), o concesionario Sr. Corbal pon un recargo de 10 céntimos nos recibos telefónicos

Taxas ao comercio. Gaceta de Madrid de 10 de marzo de 1919 (número 69/1919)

Os abonados consideran inxusto este recargo ao considerar que debe ser asumido polo que expide o recibo, polo que só se mostran dispostos a satisfacer o importe do abono. O concesionario aducindo perdas no servizo nos se mostra disposto a reducir esa cantidade, polo que os recibos quedan sen pagar durante uns meses.

O concesionario ameaza con cortar o servizo por falta de pagamento ante o que os tres abonados díscolos pensan levar o provedor do servizo aos tribunais, a pesares da reducida cantidade en discusión. Estes, de profesión médicos, adscritos a servizos de beneficencia e socorro da Cruz Vermella, comentan que este curte do servizo sería daniño para recibir notificacións urxentes. 

Ante a ausencia en Ourense do Señor Corbal desde o 14 de xuño de 1919, xa que era residente en Pontevedra, os tres abonados van á casa e oficina do representante de Corbal en Ourense, pero non conseguen pagar o recibo sen o recargo, polo que depositan a cantidade en sede xudicial. 

O 1 de xullo de 1919 cumpre a ameaza e corta o servizo aos abonados que nos pagaron o servizo en tempo. Un grupo de abonados visita a redacción de La Región e reúnense co Gobernador Civil, que promove o restablecemento do servizo, ata que o xulgado resolva a contenda.

O 5 de xullo de 1919 chega a resposta na prensa do Sr. Corbal, que argumenta a calidade do servizo e os esforzos por mantelo durante a guerra. Manuel Corbal entende que o regulamento telefónico de 30 de xuño de 1914, no seu artigo 86, indica "Os concesionarios de centros telefónicos e liñas interurbanas estarán exentos de todo gravame no consignado neste regulamento" polo que non ten que asumir ese gravame e asume que dálle potestade a trasladalo aos clientes. 

Tamén argumenta que o código civil indica (artigo 1168) que "os gastos extraxudiciais serán por conta do debedor" e que tamén eles teñen a potestade de "pagar sen pedir recibo". Considera que son só tres dos douscentos dez abonados e que loitan por unha cantidade nimia sen valorar que o concesionario non esixe o pago anticipado por trimestres ou un depósito polos aparatos como está facultado polo regulamento de 1914.


Para saber máis:
  • La Región  diario independiente, de intereses generales, de noticias y avisos Ano X Número 2825 - 1 de xullo de 1919; Ano X Número 2826 - 2 de xullo de 1919; Ano X Número 2828 - 4 de xullo de 1919; Ano X Número 2829 - 5 de xullo de 1919


Comentarios

Publicacións populares deste blog

Autocares La Regional: primeira telefonía móbil

Manuel Sanjurjo Otero era o segundo fillo de Antonio Sanjurjo Badía, un famoso industrial e inventor vigués cunha fundición e estaleiros de seu. Manuel, enxeñeiro industrial de formación, axudou nos negocios familiares pero deu o salto a negocios fora da cidade de Vigo. Nunha primeira fase como impulsor do proxecto, e posterior concesionario, da rede de telefonía urbana de Vilagarcía, construído en 1908 e inaugurada a primeiros de 1909.  Gaceta de Madrid.-Núm. 74 de 14 de marzo de 1908  Antonio comezara a comprar autocares de vapor en 1903 a compañías de Ferrol, Verín ou Santiago para posteriormente adaptalos, na súa nave en Vigo da Industriosa,  para que funcionaran con bencina, un tipo de hidrocarburo. En 1906 consigue a aprobación para comezar o servizo entre Coruña e Santiago, aínda con autocares de vapor, nomeando ao seu fillo Manuel o responsable da liña.  Sería a primeira empresa en Galicia en prestar este servizo motorizado, deixando atrás as pesadas dilixencias. A empresa tiña

O rol do teléfono na catástrofe de tren de Frieira (1915)

  A nova da catástrofe do descarrilamento do tren de Frieira en 1915 chegou rapidamente a Vigo, a través da rede de telefonía da Compañía Peninsular de Teléfonos. O accidente cubriu portadas da prensa en España polo pasamento dunha 19 persoas (a cifra exacta varía dependendo da fonte), moitas delas vencelladas a unha compañía de zarzuela que se desprazaban a actuar a Vigo. Tres vagóns víronse directamente afectados polo corremento de terras. Casualmente, un celador da compañía de teléfonos viaxaba no tren e puido comunicar o accidente desde o mesmo lugar da catástrofe.  Fotografía coloreada onde se observan os fíos telegráficos cortados. Mundo Gráfico. 13 de marzo de 1915 A rede telegráfica do Estado e a paralela da compañía telegráfica víronse afectadas polo derrube e quedaron inutilizadas, polo que non se puido utilizar o sistema de telegrafía do tren. Porén, a nova rede telefónica, que apenas levaba unha semanas en funcionamento, estaba operativa tras empalmar un par de cables.  Ces

O crime da central telefónica de Ourense

O 28 de Xullo de 1916, Braulio González González, 26 anos, natural de Valderas (León), recibe un telefonema, unha mensaxe anónima desde Vigo que di "Acude conferencia 12:30. Garda absoluta reserva. Abelardo". Ao día seguinte preséntase na oficina de teléfonos interurbanos da Compañía Peninsular de Teléfonos, situada na rúa Pereira de Ourense, hoxe na Praza de Bispo Cesáreo 17, servizo que fora inaugurado dous anos antes. O director, Eladio Sanz Bermejo, advírtelle de que por mor dunha avaría técnica nos fíos non pode facer esa chamada ata ás 20h.  Fotografía de Mundo Gráfico do 5 de Xullo de 1916 A esa hora volve e se atopa unicamente con Eladio na oficina. Este pásao a un locutorio, onde volve fallar o teléfono, e logo á oficina do telegrafista. Aí aproveita para darlle un golpe na cabeza cun pico de canteiro para intentar matalo. Braulio queda tan so ferido e, entre gritos de "que me matan", logra escapar e pedir auxilio na rúa. Eladio, acurralado, decide pegarse