Plan de telefonía provincial en Pontevedra (1917-1924)

 O 15 de outubro de 1917, na sesión da Deputación de Pontevedra, o deputado Prudencio Landín presenta unha moción para facer unha rede de telefonía provincial, ao abeiro do Real Decreto de 30 de xuño de 1914 e o proxecto de telefonía nacional de Francos, para poñer en comunicación rápida todos os concellos e aldeas importantes da provincia de Pontevedra. 

Prudencio Landín. Vida Gallega. 1917

O vello sistema de carterías e peóns fai que sexan necesarios ata cinco días para trasladar comunicacións, fora de Vigo, Pontevedra e Vilagarcía, que estaban conectadas á rede interurbana, a algúns lugares puntuais cubertos polo telégrafo. Puña de exemplo as redes das deputacións de Guipúscoa, Biscaia e Ciudad Real, así como a mancomunidade catalana. 

Fai mención o proxecto de director de Correos e Telégrafos, D. Jose Francos Rodríguez, que presentara unha proposta para Pontevedra de contar con centráis en Pontevedra Vigo Caldas de Reis, A Estrada, Lalín, Ponteareas, Pontecaldelas, Redondela, Tui, A Guarda e A Cañiza, xunto a subcentrais en Carril, Silleda, Sanxenxo, O Grove, Cambados, Mondariz, Porriño e Baiona. Este proxecto consideraba un custe de 467.000 pesetas. 

Extracto do libro de actas da Deputación de Pontevedra de 15 de outubro de 1917

Extracto  do proxecto de telefonía nacional de Francos Rodríguez. 1917.

Existen dúas vías para acometer o proxecto, a vasca ou catalana, que é independiente do apoio do Estado ou a aproximación de Ciudad Real, que participa unto coa axuda dos concellos, na instalación, locutorios, etc coa axuda do Estado que instala e administra a rede xunto ao corpo de telégrafos. 

Na defensa da proposta, Prudencio Landín solicita a creación dunha comisión para estimar o esforzo da obra e a cantidade a satisfacer por cada concello. Varios deputados participan mostrando o seu interese na iniciativa e nómbrase unha comisión formada por:

• Prudencio Landín, por Pontevedra
• Fernando Villamarín, por Vigo-Tui
• Jose Echeverría, por Caldas-Cambados
• José López Boullosa, por Pontecaldelas-Redondela
• Antonio Casa, por Ponteareas-A Cañiza
• Francisco Riestra Calderón, por A Estrada - Lalín
• Teodosio Domínguez, como facultativo

 A proposta recibe loubanzas do empresario Masso de Bueu, o diario La Integridad de Tui, o Sr. Conde (alcalde de Vigo), Guillermo Oya (presidente da Asociación para o Fomento de Turismo en Galicia), a Cámara de Comercio de Vigo, Jose Oliveira (presidente da sociedades recreo marítimo de Cangas), a reunión de médicos de Cuntis, etc. 

Os primeiros apoios municipais chegan de Tui e A Guarda, que aproveitan os plenos municipais para comprometer o seu apoio. A iniciativa chega incluso a deputación de Salamanca, onde suxiren copiar a proposta de Landín. Provincias como Cuenca, Valencia o Madrid discuten levar a cabo proxectos similares.

Extracto dunha mostra de apoio publicado no xornal Faro de Vigo de 20 de novembro de 1917

A reunión da comisión tardaría ata o 22 de abril de 1918, tras facer consultas con deputacións con intereses similares,  para preparar a proposta cara o pleno do primeiro de maio. Esta pasa por sufragar ao Estado o 20% do custe da rede. Esta porcentaxe será entregado en cinco anualidades de 18800 pesetas, con cotas iguais por parte dos 62 concellos (a razón de 303 pesetas anuais). 

Sería o semanario El Progreso de Pontevedra o máis crítico co proxecto, ao prefirir que sexa a deputación a que acometa o proxecto sen contar co Estado, xa que dubida da capacidade deste para facer a instalación.

A petición formal trasladaríase ao ministro de gobernación, o Marques de Alhucemas, o 28 de xuño de 1918. Prudencio Landín recibe unha carta do ministro de Facenda, González Besada, indicando que intercederá para sacar o proxecto adiante. O 2 de agosto de 1918 recíbese a confirmación do goberno ao proxecto. O 19 de setembro se envían cartas aos concellos pedindo o compromiso de financiación para este proxecto. 

Arbo e Pontecaldelas serían os primeiros en confirmar a disponibilidade desa cantidade, seguidos nesas datas por Vigo, Cotobade, Sanxenxo, Tui, As Neves, A estrada, Fornelos, Rodeiro, Cuntis, Ribadumia, Silleda, Salvaterra, Bueu, Campo Lameiro e Salceda. A Guarda, Mondaríz, Gondomar, Crecente, Redondela, Pazos de Borbén, Barro, Ponteareas, Meaño, Baiona, Marín e Moaña o farían antes de 10 de outubro, chegando xa a 29 dos 62 concellos. O 17 de xa se contaría con O Rosal, Soutomaior, Covelo, Dozón, Valga, Tomiño, A Lama, Meis e Carbia (actual Vila de Cruces). Chegan as notificacións da aprobación por parte de Cerdedo e Porriño a finais de outubro e de O Grove, Cambados, Mos, Nigrán, Pontesampaio e Pontevedra en Novembro de 1918, quedando para decembro Caldas de Reis, Lalín A Golada, forcarei e Poio. Ao peche do ano non se mencionaría a adhesión por parte de Cangas, Catoira, Moraña, Oia, Pontecesures, Portas, Vilaboa, Vilagarcía e Vilanova, pero pode ser que non apareceran mencións na prensa.

O novo ministro de Facenda, Sr. La Cierva, confirma en xullo de 1919 que se dota o orzamento dunha partida para a rede provincial. O goberno reclama o pago da primeira anualidad e a deputación comeza a reclamar os pagos aos concellos en outubro de 1919. O primeiro en pagar sería A Cañiza, pero pasado un mes aínda faltaría algún por pagar, demorando o proxecto. Entre os últimos figurarían Porriño, Fornelos, Rivadumia, Redondela, A Lama, Cambados e Vilaboa en decembro de 1919. Xa en xaneiro de 1920 pagaría Bueu. En febreiro Dozón, Moaña, Pontesampaio, Caldas de Reis, Silleda, Meaño, A Estrada e Tomiño. En marzo de 1920 serían Forcarei e Lalín. A Deputación vese na obriga de anticipar as cotas de tres concellos que non pagaron en tempo, xa que o 24 de marzo o presidente da deputación Sr. Casas viaxa a Madrid para axilizar o proxecto coa axuda do Conde de Bugallal e o director de Comunicacións.

A orde de instalar a rede provincial foi realizada o 15 de xullo de 1920,por parte da dirección de Comunicacións (o Sr. Conde de Colombí), pero non sería ata uns meses máis tarde cando asignaría esa responsabilidade ao xefe de liña D. Julio Herreros, que se despraza a Madrid o 6 de novembro de 1920 para recibir indicacións. 

Faro de Vigo - Edición de VIGO. Fecha 03/11/1920

Julio regresa o 17 de novembro de 1920 volve cunha proposta de reforma do plan provincial de Francos de 1917 e o convencimento de que recibirá material para executar a construcción da rede. Vincenti presiona ao director de Comunicacións para que a rede se comece a construir no Morrazo, atendendo ás relacións comerciais desas vilas coa industria pesqueira. 

Parece ter éxito, asignando primeiro a Julio Herreros, xefe de liña de telégrafos e, posteriormente, a Jose Sandoval, desligándoo das súas responsabilidades para que poida participar nos proxectos de establecemento da rede. José xa participara no proxecto de Francos Rodríguez en 1917. 

Prudencio Landín reclama unha maior celeridade a través dunha carta no Faro de Vigo do 10 abril de 1921.

Faro de Vigo. 10 de abril de 1921

Unha vez terminado o proxecto do Morrazo, pasarían a liña con A Guarda, via Redondela e Tui, así como o ramal de Ponteareas, para conectar Porriño, Salvaterra, Mondaríz coa vila do Tea, aínda que José Sandoval queda asignado ao proxecto provincial de A Coruña, polo que estes proxecto sofren unha parada.

 Tamén se fala, a finais de 1922 de chegar co teléfono a Cuntis, polo presión do deputado Bernardo M. Sagasta e o xefe de telégrafos de Pontevedra Arturo Lago, que pasaría a ser xefe de implantación do proxecto provincial en xaneiro de 1923 (sendo sustituido no posto de 2º xefe de telégrafos de Pontevedra por Francisco Beredo y Penava, procedente de Bilbao). Puntualmente tamén se menciona a posible conexión da Estrada con Santiago.

O presidente da Deputación,  o Sr. De la Sota, viaxaría a Madrid en febreiro de 1924 logrando a aprobación das liñas de Pontevedra a Redondela, Caldas a Cuntis, e a de Tui - Porriño - Ponteareas - Salvaterra, así como o ramal de Ponteareas a Mondariz. Non chegar a todos os concellos crearía certos conflitos con concellos, que se queixaban de ter pagado e non recibir servizo, como sería o caso de A Cañiza que fora o primeiro en efectuar o pagamento.

Para saber máis: 

• Faro de Vigo de 14 de outubro de 1917; 15 de outubro de 1917; 20 de outubro de 1917; 30 de outubro de 1917; 6 de novembro de 1917; 20 de novembro de 1917; 4 de outubro de 1918; 29 de setembro de 1918; 26 de setembro de 1919; 4 de febreiro de 1920; 15 de xullo de 1920; 24 de marzo de 1920; 30 de outubro de 1920; 3 de novembro de 1920; 10 de abril de 1921; 8 de novembro de 1922; 6 de febreiro de 1924
• El Diario de Pontevedra  periódico liberal Ano XXXIV Número 10056 - 15 de outubro de 1917; Ano XXXIV Número 10056 - 16 de outubro de 1917; Ano XXXIV Número 10056 - 18 de outubro de 1917; Ano XXXIV Número 10056 - 20 de outubro de 1917; Ano XXXIV Número 10064 - 24 de outubro de 1917; Ano XXXIV Número 10068 - 29 de outubro de 1917; Ano XXXIV Número 10074 - 6 de novembro de 1917; Ano XXXIV Número 10087 - 21 de novembro de 1917;  Ano XXXV Número 10213 - 23 de abril de 1918; Ano XXXV Número 10220 - 1 de maio de 1918; Ano XXXV Número 10221 - 3 de maio de 1918; Ano XXXV Número 10223 - 6 de maio de 1918; Ano XXXV Número 10253 - 12 de xuño de 1918; Ano XXXV Número 10266 - 27 de xuño de 1918; Ano XXXV Número 10270 - 12 de xullo de 1918; Ano XXXV Número 10326 - 18 de setembro de 1918; Ano XXXV Número 10327 - 19 de setembro de 1918; Ano XXXV Número 10333 - 26 de setembro de 1918; Ano XXXV Número 10338 - 2 de outubro de 1918; Ano XXXV Número 10340 - 4 de outubro de 1918; Ano XXXV Número 10345 - 10 de outubro de 1918; Ano XXXV Número 10351 - 17 de outubro de 1918; Ano XXXV Número 10356 - 23 de outubro de 1918; Ano XXXV Número 10359 - 26 de outubro de 1918; Ano XXXVI Número 10593 - 15 de xullo de 1919; Ano XXXVI Número 10678 - 25 de outubro de 1919; Ano XXXVI Número 10680 - 28 de outubro de 1919; Ano XXXVI Número 10690 - 10 de novembro de 1919; Ano XXXVI Número 10695 - 15 de novembro de 1919; Ano XXXVI Número 10701 - 22 de novembro de 1919; Ano XXXVI Número 10706 - 28 de novembro de 1919; Ano XXXVI Número 10710 - 3 de decembro de 1919; Ano XXXVI Número 10713 - 6 de decembro de 1919; Ano XXXVI Número 10714 - 17 de decembro de 1919; Ano XXXVI Número 10744 - 24 de xaneiro de 1920; Ano XXXVI Número 10753 - 4 de febreiro de 1920; Ano XXXVI Número 10793 - 24 de marzo de 1920; Ano XXXVI Número 10887 - 15 de xullo de 1920; Ano XXXVII Número 10979 - 30 de outubro de 1920; Ano XXXVII Número 10980 - 1 de novembro de 1920; Ano XXXVII Número 10983 - 5 de novembro de 1920; Ano XXXVII Número 10984 - 6 de novembro de 1920; Ano XXXVII Número 10994 - 18 de novembro de 1920; Ano XXXVII Número 11002 - 27 de novembro de 1920; Ano XXXVII Número 11009 - 6 de decembro de 1920;  Ano XXXVIII Número 11039 - 11 de xaneiro de 1921; Ano XXXVIII Número 11115 - 12 de abril de 1921; Ano XXXVIII Número 11129 - 28 de abril de 1921; Ano XXXVIII Número 11212 -  5 de agosto de 1921;  Ano XXXIX Número 11343 - 5 de xaneiro de 1922; Ano XL Número 11644 - 2 de xaneiro de 1923; Ano XLI Número 11836 - 5 de xuño de 1924
• El Correo de Galicia  Diario independiente de avisos y noticias Num. 5077 (31/10/1917); Num. 5227 (04/05/1918); Num. 5327 (22/10/1918); Num. 5349 (18/11/1918)
• El Eco de Santiago  diario independiente Ano XXII Número 9851 - 22 de novembro de 1917; Ano XXIII Número 9984 - 3 de maio de 1918; Ano XXIII Número 10015 - 11 de xuño de 1918; Ano XXIII Número 10042 - 13 de xullo de 1918; Ano XXIII Número 10018 - 11 de outubro de 1918; Ano XXIV Número 10213 - 29 de outubro de 1919; Ano XXIV Número 10227 - 15 de novembro de 1919; Ano XXV Número 10270 - 6 de novembro de 1920; Ano XXVIII Número 11357 - 5 de xaneiro de 1923
• Libro de actas da Deputación de Pontevedra de 15 de outubro de 1917
• La idea moderna  diario democrático en Lugo  Num. 8229 (25/04/1918); Num. 8293 (16/07/1918)
• El Orzán  diario independiente Ano I Número 90 - 2 de maio de 1918; Ano I Número 97 - 9 de maio de 1918; Ano I Número 132 - 13 de xuño de 1918; Ano I Número 148 - 30 de xuño de 1918; Ano I Número 160 - 14 de xullo de 1918
• El Progreso  semanario independiente Ano XII Número 2640 - 3 de maio de 1918; Ano XII Número 2642 - 5 de maio de 1918; Ano XII Número 2644 - 8 de maio de 1918; Ano XII Número 2632 - 27 de xuño de 1918; Ano XII Número 2708 - 26 de setembro de 1918; Ano XII Número 2714 - 3 de outubro de 1918; Ano XII Número 2085 - 17 de outubro de 1918; Ano XII Número 2093 - 27 de outubro de 1918; Ano XII Número 2126 - 5 de decembro de 1918; Ano XIII Número 2338 - 26 de setembro de 1919; Ano XIV Número 2627 - 7 de novembro de 1920; Ano XVIII Número 3326 - 22 de xaneiro de 1924
• El Progreso diario liberal Año XI Número 3200 - 4 de maio de 1918; Ano XII Número 3684 - 5 de decembro de 1919
• Diario de Galicia periódico de la mañana, telegráfico, noticiero y de información general Num. 3101 (14/06/1918); Num. 3115 (28/06/1918)
• La Voz de Galicia de 18 de xuño de 1918; 3 de novembro de 1920; 5 de xaneiro de 1923;
• Galicia nueva  periódico regional, primer diario de Villagarcía Ano XII Número 4663 - 14 de setembro de 1918; Ano XII Número 4670 - 26 de setembro de 1918; Ano XII Número 4676 - 3 de outubro de 1918; Ano XII Número 4683 - 11 de outubro de 1918; Ano XII Número 4688 - 17 de outubro de 1918; Ano XII Número 4721 - 5 de decembro de 1918; Ano XIII Número 4919 -  16 de xullo de 1919;  Ano XIV Número 5096 - 2 de marzo de 1920
• El Tea  semanario independiente Ano XII Época 2ª Número 235 - 3 de outubro de 1918
• El Noticiero gallego semanario destinado a fomentar los intereses morales y materiales del Magisterio de primera enseñanza Num. 1233 (18/10/1918)
• La Integridad diario católico Num. 8934 (26/01/1920); Num. 9076 (16/07/1920); Num. 9170 (06/11/1920); Num. 9315 (28/04/1921); Num. 9318 (29/04/1921); Num. 10141 (02/02/1924);  Num. 10219 (05/05/1924)
• El Correo de Galicia  órgano de la colectividad gallega en la República Argentina  Num. 715 (01/02/1920); Num. 935 (09/03/1924); Num. 940 (13/04/1924);
• El regional  diario de Lugo Num. 12631 (19/07/1920)
• La Región  diario independiente, de intereses generales, de noticias y avisos Ano XI Número 3221 - 10 de novembro de 1920
• El Ideal gallego  diario católico, regionalista e independiente Num. 1462 (06/01/1922); Num. 1651 (10/12/1922)
• Galicia  diario de Vigo Número 476 - 10 febreiro 1924; Número 490 - 27 febreiro 1924

O atentado cun cable telefónico en Pontevedra (1920)

16 de outubro de 1920

D. Valentín Muiños era un comerciante de Pontevedra que contaba cunha tenda de ultramarinos na praza de abastos de Valentín García, a carón da ponte do Burgo.

    Anuncio publicado en El Progreso : semanario independiente: Ano I Número 1 - 6 de outubro de 1907

Tenda de Valentín Muiños na guía telefónica da Compañía Peninsular de 1916 

Non sería na súa tenda, senón na súa casa onde se cometería o atentado. O sábado á noite, cando regresaba á súa casa na rúa de Borrón (hoxe nas proximidades da rúa Serra), diante da fábrica de curtidos de Echeverría,  alguén atou un cable telefónico á aldraba (chamador da porta) que estaba conectado as cables de electricidade de alta tensión que pasaban por esa zona. 

Ao volver coa súa familia desde o almacén, sobre as dez de noite, a súa empregada doméstica tocou o chamador para abrir a porta e recibiu tal descarga que foi despedida a varios metros de distancia. Despois, o Sr Muiños, que descoñecía a causa do suceso que lle aconteceu á súa empregada, pasaría por un transo similar tras tocar a peza metálica da porta. Noutra fonte apúntase que o Sr. Muiños xa coñecía antes, por un encargado de destribución da súa tenda, que fora pola tarde a súa casa, que alguén atara uns cabos á porta, pero o Sr. Muiños descoñecía que puideran ter electricidade.

Mapa da zona de localización do mercado e do Borrón, onde estaba a casa. Mapa IGN 1910

O xefe nocturno de garda, o señor Gamallo, que pasaba pola zona conseguiu soltar aos afectados, grazas ao calzado de goma que levaba. Tanto a empregada como o Sr. Muiños non sufriron danos graves. Apúntase que saltara un fusible no transformador, que ademais de provocar un apagado masivo, impediu a morte dos afectados. Parte da poboación quedou a escuras por un longo período de tempo. 

O concesionario da rede telefónica urbana, D. Manuel Corbal, visitou o lugar e confirmou que o cable telefónico era dos que utiliza na súa rede, polo que pode deberse a un roubo anterior. Os empregados da compañía eléctrica confirmaron que o modus operandi foi atar unha pedra ao cable e guindalo por riba dos cables de alta tensión para que fixera contacto. 

O xulgado exploraría quen foi o autor do atentado, aproveitando algunhas testemuñas, pero non aparecen referencias na prensa a futuras detencións. O Sr. Muiños declarou que non tiña sospeitas sobre os posibles autores, continuando a ser un comerciante de éxito nas décadas posteriores. 

Para saber máis:

• La Integridad diario católico Num. 9154 (18/10/1920)
• El Orzán  diario independiente Año III Número 809 - 22 de outubro de 1920
• El Progreso  semanario independiente Ano XIV Número 2607 - 17 de outubro de 1920
• La Región : diario independiente, de intereses generales, de noticias y avisos: Ano XI Número 3202 - 19 de outubro de 1920
• Galicia nueva : periódico regional, primer diario de Villagarcía: Año XIV Número 5291 - 1920 octubre 19

1920: incremento de tarifas e queixas dos usuarios

A folga de telégrafos e teléfonos do 1919, tanto dos funcionarios coma dos traballadores da Compañía Peninsular de Teléfonos; así como o custe dos materiais (motivado pola guerra), as peticións das auxiliares femeninas e a presión das compañías, levaron ao goberno a decretar un aumento das tarifas dun 25% (real orde de 30 de xuño de 1920)

Inicio da Real Orde publicada na Gaceta de Madrid num 184 de 1920 de 2 de xullo

As queixas en Ourense

O caso máis salientable sería en Ourense, onde un grupo crítico (liderado por Francisco José Rionegro) co concesionario de teléfonos, que aplicara unha tasa de xeito irregular un ano antes, vería nesta nova suba o ingrediente necesario para crear un conflito de certo calado. 

O conflito dos timbres en Ourense (1919): https://telefoniagalicia.blogspot.com/2023/03/o-conflito-dos-timbres-no-urbano-de.html

A comisión de abonados visita os xornais da cidade, quedando constancia nas crónicas de La Región, onde trasladan o seu malestar co concesionario por non ter accesibles os locutorios telefónicos, non repartir as listaxes de abonados, non instalar teléfonos fora do nucleo urbano ou non atender peticións de novas altas. Comentan que cursarán a baixa no servizo, sendo o documento firmado por 134 abonados (que era unha maioría, xa que o total sería duns 220), incluindo a Sociedade Artística, Club Orensano, Correos, Hotel Barcelonesa e outras entidades de certa importancial.

O concesionario Manuel Corbal decide marchar da cidade cara Pontevedra, onde tiña o seu domicilio habitual. Ademais, impide que os traballadores recollan queixa algunha. A actitude de Manuel Corbal é calificada en La Ragión como propia de "picapleitos rural ou procurador de silveiras" i estar orientado a explotar aos ourensáns. 

Manuel Corbal contesta á solicitude comentando que a norma sae publicada na Gaceta de Madrid de 2 de xullo e que no resto de España non presentou queixa de ningún tipo e aproveita para mofarse dos firmantes "a súa vida parece fondamente perturbada por pequeñeces". Unha nova carta da comisión abonda na vontade da facer unha baixa masiva ou, no seu defecto, limitarse a pagar os prezos previos. Ten resposta tres semanas maís tarde polo concesionario, que apunta a persecución que está a sofrir e a vontade de botar a súa empresa como o concesionario, nunha sucia manobra.

Nota publicada en La Región, Ano XI Número 3171 - 1 de setembro de 1920

Neste caso, a diferencia do caso dos timbres, resultaría ser obligado cumprimento a suba dos prezos. A cruce de cartas extendeuse durante 3 meses ata chegar a un acordo. O 10 de outubro de 1920 a comisión convoca aos afectados na Camara de Comercio, que néganse a devolver os aparellos telefónicos sen unha petición xudicial e planificar unha reunión co gobernador civil. Tras esta reunión, fan unha con concesionario reclamando a extensión da rede ata 3km, dous locutorios (estación de tren e centro), listaxes de abonados antes de proceder ao incremento das tarifas, que non é aceptada polo concesionario, ao igual que mostrar as contas de servizo. Ante o resultado da reunión, a comisión presenta unha denuncia ao xefe de telégrafos.

O caso da estación de tren xa viña de 1919 cando un pequeno accidente na estación sacaría o debate da necesidade de dispor deste servizo.

La Región  diario independiente, de intereses generales, de noticias y avisos Ano X Número 2859 - 10 de agosto de 1919

O acordo final daríase público o 31 de outubro de 1920, onde a empresa comprométese a crear un locutorio público no centro da poboación (na Praza Maior, de ser posible) e outro na estación do tren; que no prazo  dun ano extenderá a rede ata 3 km; e ao reparto de listas de abonados. De non cumprir estas condicións a empresa devolvería as cotas adicionais cobradas. 

O locutorio na sede da central ábrese o 27 de novembro de 1920, mentres que na estación sería en xullo de 1921. A presión social tamén levaría a recibir unha visita do inspector de traballo, que deixa un resumo na prensa local.

La Región  diario independiente, de intereses generales, de noticias y avisos Ano XII Número 3349 - 16 de abril de 1921

En xaneiro de 1923 Manuel Corbal solicita a instalación dun novo locutorio na propia casa de concello, que recibe autorización.

En menor medida tamén no Ferrol creouse certo conflito xa que a Cámara de Comercio convocou unha reunión cos abonados, pero non trascenderon os resultados da mesma.

Tamén a comunicación do aumento en Santiago deu lugar a que o xornal El Eco de Santiago xulgara como "instalación deplorable, con mal material, postes endebles e distribución de fíos irracional" con problemas de interfonía, cortes, problemas no conexión co interurbano, etc. 

 Para saber máis:

• La Región diario independiente, de intereses generales, de noticias y avisos Ano X Número 2859 - 10 de agosto de 1919; Ano XI Número 3146 - 3 de agosto de 1920; Ano XI Número 3147 - 4 de agosto de 1920; Ano XI Número 3150 - 7 de agosto de 1920; Ano XI Número 3151 - 8 de agosto de 1920; Ano XI Número 3166 - 26 de agosto de 1920; Ano XI Número 3171 - 1 de setembro de 1920; Ano XI Número 3173 - 3 de setembro de 1920; Ano XI Número 3176 - 7 de setembro de 1920; Ano XI Número 3178 - 8 de setembro de 1920; Ano XI Número 3198 - 3 de outubro de 1920; Ano XI Número 3203 - 9 de outubro de 1920; Ano XI Número 3204 - 10 de outubro de 1920; Ano XI Número 3205 - 12 de outubro de 1920; Ano XI Número 3206 - 13 de outubro de 1920; Ano XI Número 3208 - 15 de outubro de 1920; Ano XI Número 3212 - 30 de outubro de 1920; Ano XI Número 3213 - 31 de outubro de 1920; Ano XI Número 3236 - 28 de novembro de 1920; Ano XII Número 3349 - 16 de abril de 1921; Ano XII Número 3437 - 30 de xullo de 1921; Ano XIV Número 3824 - 10 de xaneiro de 1923
• El Correo gallego  diario político de la mañana Ano XLIII Número 15329 - 28 de agosto de 1920; Ano XLIII Número 15335 - 5 de setembro de 1920
• Boletín Oficial de la Provincia de Lugo Número 219 - 20 de setembro de 1920
• El Progreso  diario liberal Año XIII Número 3954 - 26 de outubro de 1920
• El Eco de Santiago  diario independiente Ano XXV Número 10163 - 13 de xullo de 1920; Ano XXV Número 10166 - 16 de xullo de 1920
• La Zarpa diario de los agrarios gallegos Ano I Núm. 4 - 30 Xullo 1921
• El Diario de Pontevedra  periódico liberal Ano XXXVIII Número 11193 - 14 de xullo de 1921
• Faro de Vigo. 14 de xullo de 1921

O choque dun globo aerostático co cable telefónico (1895)

 22 de xullo de 1895, na praza de touros de A Coruña.

Actúa a compañía de circo de Deu Totti, que percorría España durante esa década con espectáculos de acróbatas e similares, sempre en prazas de touros, que semella un bo lugar para controlar os accesos e asegurar que todos o público paga polo espectátulo. 

Neses anos sería o principal reclamo o globo "Ville de Lyon", que se deixaba para o final e permitía garantir que as persoas abandonaban a praza, xa que intentaban seguir a ruta do globo por cada cidade. 200 espectadores suxeitaban con cordas o globo antes de ascender, mentres un forno quentaba o ar do globo no centro da pista. 

Os capitáns Faure e Guillaume non usaba cesta ou barquiña, como bo acróbata subía directamente sobre un trapecio suspendido boca abaixo pola parte traseira dos xeonllos. Isto xeraba algúns incidentes, xa que en ocasións tiña que tirarse cun paracaídas, outras acababa no mar, etc. A compañía recompensaba á embarcación que salvara o piloto e o globo.  Este globo. medía 24 de alto e 52 metros de circunferencia.

Cartel do espectáculo nunha actuación en Cádiz. Sen datar.

Que pasaría na Coruña nesa data?

Guillaume e Faure subirían no globo cheo de fume e ar quente, pero non subirían sós. Pancho, un dos espectadores, non soltaría a corda e subiría con eles. O peso impedía coller altura, polo que baixaría no Campo de Carballo (actualmente na zona da Praza de Galicia) nas proximidades da praza de touros (actualmente na zona da Praza de San Pablo). 

Faure e Pancho baixarían por unha corda antes de tocar o chan, pero liberar ese peso fixo que o globo se elevara rapidamente e o trapecio batera no cable telefónico das inmediacións. Quedou un pouco enredado pero conseguiu liberarse para caer finalmente na baía, detrás do castelo de san Antón, onde Guillaume e o globo foron  recollidos.

Plano da zona de 1910, cando xa se trazaba o ensanche coruñes. Fonte. I.G.N.

Para saber máis: 

•  La Voz de Galicia. 23 de xullo de 1895

Os primeiros anos do teléfono en Ferrol (1909 - 1923)

Tras a implantación do teléfono en Ferrol, recollido nesta publicación:

https://telefoniagalicia.blogspot.com/2022/08/ferrol-construcion-da-rede-urbana-1897.html

sucedéronse unha serie de proxectos e sucesos adicionais na rede que exploramos nesta nova.

A extensión da rede a Xubia (1909)

Xubia é parte do concello de Narón, ao final da ría.  O concesionario da rede, D. Manuel Fernández, decide estender a rede urbana ata Xubia, xa que era unha zona de estadías de verán para algúns dos abonados do servizo, como ocorrera coa subestación do Burgo na rede urbana de Coruña uns anos antes. 

En xuño de 1909 aparecen mencións na prensa sobre a instalación de postes ata alí, para o tendido da liña, que van pola estrada nacional. Os novos abonados, nun primeiro momento, falarán coa central telefónica auxiliar que se instala na portería da fábrica tecidos de Barcón e compañía (hoxe sede de Galicia Textil, ao carón mesmo da ponte do Xubia), que non contará con locutorio (só se utilizaba para o servizo dos abonados ao servizo). Queda inaugurado o servizo o 25 de xullo de 1909. Cumpre salientas que non aparecen referencias adicionais na prensa e non constan abonados ao servizo na guía telefónica de 1916.

Outra extensión sería levar o teléfono á parroquia da Graña en agosto de 1910, onde si contaría con varios abonados.

A cesión ao Hospital da Caridade

Manuel Fernandez decide conceder unha liña gratuíta ao Hospital da Caridade de Ferrol en xuño de 1909. Cede os aparellos necesarios e instala gratuitamente o servizo, comprometéndose a que teñan servizo como un abonado máis sen ter custe. O concello, nunha sesión da xunta de goberno do 6 de xuño de 1909 acorda mostrarlle o agradecemento e darlle publicidade. 

A caída dun poste da praza de Armas (1915)

En 1910 e 1912 o concesionario D. Manuel Fernández consegue a aprobación do concello para situar postes na praza de Armas.  O 19 de febreiro de 1915 estiveron a piques de causar unha desastre por mor da caída dun dos apoios a carón do lugar que ocupaba un afiador. Esta situación obriga ao Concello a solicitar a revisión da rede. 

Rúa Real. Palomillas con cables nas fachadas. Sen datar

Os incendios de 1916 e 1918

O 20 de novembro de 1916 entre as doce e media e a unha da noite xurdiu un incendio na central da rúa Real 75, ardendo a torre de madeira, polo que se estimaba que tardaría en recuperarse o servizo un par de meses. Nese momento había dúas telefonistas que non notaron nada atípico ao igual que o concesionario Manuel Fernandez, que media hora antes estivo na propia torre.  Unha tormenta ocasionara unha descarga sobre os fíos que se estendeu ata a torre. Esta ardeu por completo e parte do tellado. Ao caer os arames telefónico chocaron cos eléctricos, provocando chispas. O seguro da Union & El Fenix, a través do taxador D. José Guzmán Castro, estima os danos en 1347,77 pesetas.

O incendio máis relevante foi o do 10 de xaneiro de 1918. Ás sete e media da noite declarouse un incendio no baixo do número 77 da rúa Real, onde existía unha camisería chamada La Variedad. No primeiro piso vivía César Vázquez, mentres que no segundo e terceiro o xeral  Julio Moló, que se atopaba fora coa súa familia. Non está claro se o motivo do fogo foi a cociña do baixo ou o contacto duns cables telefónicos.

Isto afectaría ao número 75, onde había un comercio de paquetería, no primeiro un empregado na construtora de Juan Senra e, no segundo andar, a casa de Manuel Fernández, concesionario da rede telefónica situada no terceiro piso. A chegada tardía dos bombeiros, que ademais tiñan pouca auga, fixo que os danos foran relevantes, incluída a central telefónica. Apagar o fogo deixo feridos varios, incluíndo varios militares da mariña do acorazado Alfonso XIII, que se achegaron para axudar cuns bombíns

A situación económica das telefonistas levanta o interese "dun subscritor" de El Correo Gallego que roga axuda para as telefonistas, que son orfas e perderon o seu salario, enxoval e artigos de alimentación no incendio, polo que pide a axuda económica dos abonados. El Correo Gallego axuda a organizar a captación de fondos, que inclúe tamén ao comerciante D. César Vázquez, que perdeu a casa no incendio. O depósito pódese facer na Cámara de Comercio, no Círculo Mercantil o nas casas dos presidentes de ambos organismos (D. Andres López Suevos e D. Antonio Usero Torrente, respectivamente).

O servizo tardaría novamente en recuperarse xa que aparecen queixas de abonados o primeiro de maio, que non recuperaran aínda o servizo.

En maio de 1918 O concesionario decide situar a nova central telefónica na rúa Dolores 40, nas proximidades da central interurbana. Pedro de la Calleja González solicita poñer sendas torres de apoio para o servizo urbano na rúa Fernando Villaamil 15 i en Dolores 45.

O respecto ás telefonistas

A modo de anécdota, o concesionario do servizo telefónico reclama en marzo de 1921 a sociedade unha mellor trato ás telefonistas que atenden o servizo xa que reciben improperios por parte de algúns clientes

El Correo gallego diario político de la mañana Ano XLIV Número 15449 - 2 de marzo de 1921

 

O posible locutorio dos Bonilla

Gonzalo Bonilla Aparicio era un famoso industrial ferrolán dono de quioscos temporais e bares, sendo coñecido polos churros. O seu fillo foi o que creou Bonilla a la Vista, que fabricaría tamén as famosas patacas fritidas. Gonzalo solicitou permiso para instalar un teléfono público, na esquina das rúas Terra e Real, na praza de Armas, que non tivo permiso. Curiosamente o seu fillo conseguiría en 1932 autorización para colocar un quiosco semellante nese lugar que levaría o nome de "Bonilla a la Vista" e sería a orixe das famosas patacas. 

Libro de plenos do Concello de Ferrol de 23 de novembro de 1923.

Ferrol na guía telefónica de 1916

Estas son unhas capturas da guía telefónica da Compañía Peninsular publicadas en 1916.

Para saber máis: 

• El Correo gallego  diario político de la mañana Ano XXXII Número 10400- 11 de maio de 1909; Ano XXXII Número 10428 - 12 de xuño de 1909;  Ano XXXII Número 10432 - 17 de xuño de 1909; Ano XXXII Número 10455 - 14 de xullo de 1909; Ano XXXII Número 10456 - 15 de xullo de 1909; Ano XXXII Número 10464 - 25 de xullo de 1909; Ano XXXII Número 10566 - 20 de novembro de 1909; Ano XXXIII Número 10807 - 29 de agosto de 1910; Ano XXXV Número 11314 - 20 de abril de 1912; Ano XXXVIII Número 12260 - 20 de febreiro de 1915; Ano XXXVIII Número 12267 - 28 de febreiro de 1915; Ano XXXIX Número 12635 - 16 de marzo de 1916; Ano XXXIX Número 12843 - 21 de novembro de 1916; Ano XXXIX Número 12864 - 15 de decembro de 1916; Ano XLI Número 14474 - 11 de  xaneiro de 1918; Ano XLI Número 14477 - 15 de  xaneiro de 1918;  Ano XLI Número 14479 - 17 de  xaneiro de 1918; Ano XLI Número 14441 - 13 de  febreiro de 1918; Ano XLI Número 14455 - 1 de  maio de 1918; Ano XLI Número 14610 - 11 de maio de 1918; Ano XLI Número 14623 - 16 de maio de 1918; Ano XLI Número 14624 - 17 de maio de 1918; Ano XLI Número 14625 - 18 de maio de 1918; Ano XLI Número 14679 - 20 de xullo de 1918; Ano XLIV Número 15449 - 2 de marzo de 1921; Ano XLVI Número 16298 - 23 de novembro de 1923
• Gaceta de Galicia  Diario de Santiago. Decano de la prensa de Compostela Num. 133 (21/06/1909)
• El Ideal gallego  diario católico, regionalista e independiente Num. 125 (04/08/1917); Num. 276 (11/01/1918)
• El Eco de Santiago  diario independiente Ano XIV Número 8583 - 16 de xuño de 1909; Ano XXI Número 9057 - 22 de novembro de 1916
• El Noroeste Año XXIII Número 10272 - 14 de xaneiro de 1918
• Libro de plenos do concello de Ferrol de 23 de novembro de 1923.

As primeiras perruquerías con teléfono

Existen tres casos identificados na década de 1910 que deben tratarse das primeiras perruquerías en Galicia que contaban con teléfono para xestionar as reservas. A primeira en Vigo, que adoptaría o teléfono entre 1913 e 1916, e dous en Lugo, coincidindo coa chegada do teléfono a Lugo en 1917.

Na Guía teléfonica da Compañía Peninsular de 1916, que incluían os abonados da telefonía urbana das principais cidades (agás Lugo, que Aínsa non contaba co servizo). Incluía tamén o teléfono de comercios, no que só aparece unha perruquería, a de Rivas, en Vigo.

Cara 1912 móvese a Velázquez Moreno, onde contaría cun teléfono, (estaría a escasos metros da central) aínda que non se menciona o número nas escasas aparicións de publicidade na prensa

Noticiero de Vigo : diario independiente de la mañana: Ano XXVII 11228 - 18 de xuño de 1912

Fotografía de 1912 nunha entreplanta na Porta do Sol, antes de mudarse a Velázquez Moreno.

Cumpre salientar que tería certa sona, xa que tiña unha sucursal no balneario de Mondariz.

A Moderna e a Higiénica de Lugo (1917)

Ambas perruquerías aparecen como alta nas liñas urbanas no 30 de xullo de 1917. Eran prácticamente veciñas colindantes (número 8 e 14 da rúa da Raíña) e debían ser as grandes competidoras da época. 

El norte de Galicia : diario político y de información: Num. 4727 (30/07/1917)

En 1918 aparece na prensa unha mención á inauguración da perruquería Moderna na rúa da Raíña de Lugo, por parte de Jesús García, a pesares da mención anterior duns meses meses. O teléfono acababa de chegar á cidade e tivo unha grande adopción nos meses previos, alcanzando rápidamente un cento de subscritores. Segundo o anuncio na prensa, xa non era preciso mandar os serventes a solicitar cita na perruquería.

Anuncio en El norte de Galicia  diario político y de información Num. 4862 (04/01/1918)

Apenas hai mencións na prensa a esta perruquería con posterioridade a esta data, xa que non facia publicidade na prensa. Algo parecido ocorre coa Perruquería Higiénica, que aparecen novas na data da súa inauguración, a primeiros de 1917, pero apenas hai mencións posteriores á adopción do teléfono ata chegar a un par de referencias do anos 1926 e 1927, onde mantiña o número orixinal (120)

Anuncio previo da chegada do teléfono por parte da Perruquería Higiénica.  No "El norte de Galicia" Num. 4564 (11/01/1917)

Anuncio mencionando o número de teléfono.  La voz de la verdad : diario católico con censura eclesiástica: Año XVII Número 6075 -  2 de outubro de 1927

Anuncio no Libro de Oro de Lugo. P.P.K.O. 1927

Para saber máis:

• El norte de Galicia : diario político y de información: Num. 4564 (11/01/1917);  Num. 4573 (22/01/1917); Num. 4727 (30/07/1917); Num. 4862 (04/01/1918)
• La voz de la verdad : diario católico con censura eclesiástica: Ano VIII Número 2603 - 7 de xaneiro de 1918; Ano XVII Número 6075 -  2 de outubro de 1927
• La idea moderna : diario democrático en Lugo : Num. 7870 (21/02/1917)
• La Provincia : diario de información y de intereses generales: Ano IV Número 1016 - 17 de setembro de 1926