Os prezos do servizo telefónico en 1923

Utilizando as notas na prensa, podemos ter información da dinámica de prezos que tiña o servizo telefónico en 1923. 

Prezos por quilómetro de cable

O máis relevante é que  a cota gardaba certa relación entre o número de quilómetros de cable (non en liña recta ou por estrada, que podería ser o máis lóxico) e o prezo do servizo. Así, se de Vigo a Tui hai 41 quilómetros de cable, o prezo era proporcional a iso. Na seguinte imaxe están os prezos desde a estación interurbana de Tui.

La Integridad diario católico Num. 9941 (07/06/1923)

A duración das chamadas estaría limitada a tres minutos.

O horario das chamadas e disponibilidade do servizo

Desde Galicia só se podería chamar a parte da rede telefónica da Compañía Peninsular, xa que era complicado dispoñer de circuitos. Madrid, Guadalajara e Toledo e todo o Noroeste, que poderían reservar circuitos para facer chamadas. 

Os circuitos estaban disponibles a determinadas horas. Así, no caso dos datos da estación de Tui, poderían falar co destino en un momento determinado:

• Burgos, Vitoria, Haro, Logroño, Miranda, Palencia, Valladolid, Medina del Campo, Salamanca, Zamora e Ávila: ás horas en punto
• Madrid, Gualajara, Toledo y Alcalá: ás horas e media
• Bilbao, Durango e Castro Urdiales: ás horas e dez minutos
• Oviedo, Gijón, Avilés, Torrelavega e Santander: ás horas e cuarenta minutos
• Monforte, Vigo, Pontevedra, Vilagarcía e Ourense: ás horas e dez minutos
• Lugo, Betanzos, Ferrol e Coruña ás horas en punto
• Santiago de Compostela: ás horas e media

O prezo dos telefonemas e dos avisos de chamada

Os teléfonemas era un servizo de notificacións escritas que se repartía a domicilio, de xeito similar aos telegramas (xestionados sempre por Correos e Telégrafos), pero utilizando o soporte telefónico e, daquela, cunha menor validez legal. 

A principal utilidade era o envío de notificacións de conferencia, para que as persoas se presentaran a unha hora determinada na sede da Compañía Peninsular e tiñan un custe de 0,35 pesetas na provincia e 0,60 pesetas fora da provincia.

Á marxe dos avisos de conferencia se podería utilizar o servizo para calquer mensaxe, con prezos dependentes da lonxitude do mesmo (de xeito similar aos telegramas):

• Normais na provincia: 0,65 pesetas (15 palabras) e  0,05 pesetas por palabras extra
• Normais fora da provincia: 1,15 pesetas (15 palabras) e  0,10 pesetas por palabras extra
• Urxentes na provincia: 1,65 pesetas (15 palabras) e  0,15 pesetas por palabras extra
• Urxentes fora da provincia: 3,15 pesetas (15 palabras) e  0,30 pesetas por palabras extra

Competían con telégrafos que prestaba o servizo de telegramas (tamén chamados despachos). Neste caso tiñan unha maior capilaridade da rede, ao ter servizo na maior parte das capitais de partidos xudiciais e tiñan un custe de 0,10 pesetas por palabra (nos normais ou ordinarios) e 0,30 pesetas nos urxentes, para un mínimo de 10 palabras. 

A concesión do servizo telefónico á Compañía Telefónica Nacional de España ao ano seguinte obrigou a esta a eliminar o servizo de telefonemas (competencia de Correos) en 10 anos e a igualar as tarifas de xeito inmediato.